عمر کودکان اوتیسم

اوتیسم یک بیماری مخصوص کودکی نیست، بلکه تا سنین بزرگسالی نیز ادامه دارد و افراد مبتلا و خانواده هایشان را با چالش های سختی روبرو می کند. سرنوشت و طول عمرکودکان اوتیسم از زمان تشخیص اختلال تا پایان عمر تا حد زیادی تحت تاثیر شدت اختلال و حمایت خانواده آن هاست.

اوتیسم چیست

اوتیسم یا درخودماندگی اختلالی رشدی عصبی است که در سال های ابتداییزندگی ظاهر می شود. اوتیسم با تاثیر بر مغز باعث ایجاد مشکلاتی در ارتباط و تعاملات اجتماعی خواهد شد. افراد مبتلا به اوتیسم علائمی هم چون رفتارهای تکراری و کلیشه ای، علایق محدود و مشکلات ارتباطی دارند.

علائم و نشانه های اوتیسم

علائم اوتیسم معمولا قبل از سه سالگی بروز می کنند. این علائم به دو دسته تقسیم می شوند : ۱.مشکلات ارتباط و تعاملات اجتماعی و ۲.الگوهای رفتاری محدود و تکراری و کلیشه ای

از علائم واضح این اختلال می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مشکل در برقراری ارتباط و شروع و ادامه مکالمات
• مشکل در درک احساسات دیگران و نقص در تئوری ذهن
• مشکل در ارتباط غیرکلامی مانند تماس چشمی یا درک حالات چهره ای یا زبان بدن
• مشکل در دوست یابی
• تاخیر در گفتار و زبان و یا ممکن است هرگز به گفتار دست نیابند.
• حرکات کلیشه ای و تکراری
• ناتوانی در استفاده از ضمایر مانند «من» – «تو»
• اکو کردن یا تکرار گفته های شنیده شده در لحظه یا تاخیری
• عدم انعطاف پذیری نسبت به تغییرات روزمره
• خودآزاری و آسیب به خود به دلیل مشکلات حسی
• ترجیح به تنهایی
• عدم توانایی در درخواست شفاف سازی یا اصلاح مکالمات خود
• عکس العمل بیش از حد یا کمتر از حد به درد
• عدم درک شوخی و استعاره و ضرب المثل
• علاقه شدید و غیرمعمول به بخشی از یک شی

تشخیص اوتیسم

توجه داشته باشید که وجود یک یا دو مورد از علائم بالا برای تشخیص اوتیسم کافی نیست. هیچ آزمایش پزشکی خاصی برای تشخیص قطعی اوتیسم وجود ندارد و برای تشخیص صحیح، متخصص باید با توجه به مسیر رشد طبیعی کودکان در هر سنی تعامل و ارتباطات کودک را مشاهده کند و پس از مصاحبه با والدین و مراقبین تشخیص دهد و مشاورات لازم را ارائه دهد. گرچه اوتیسم درمان قطعی ندارد ولی شناسایی زودهنگام و اقدام مناسب بسیار اهمیت دارد.

عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟

اتیسم شرایطی مادام العمر است و والدین در کودکی ممکن است نخستین علائم اتیسم را مشاهده نمایند. این اختلال قابل درمان نیست بلکه می توان فرد را مورد پشتیبانی قرار داد تا بتواند با این اختلال مادام العمر زندگی بهتر و باکیفیت تری داشته باشد. سرنوشت این کودکان مسیر مشخصی را طی نمی کند و مبهم باقی می ماند. عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟ برخی ازین افراد رفتارهایی را انجام می دهند که به خود یا دیگران آسیب می زنند که از نظر اجتماعی نیز قابل قبول نیست. ازین رفتارهای چالش برانگیز می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کوبیدن سر به دیوار و اسیب جدی
• فروکردن انگشت در چشمان خود
• کندن موهای خود
• گاز گرفتن خود یا دیگران
• هرزه خواری ( اختلال خوردن اشیا) که ممکن است در معرض خفگی قرار گیرند.

مجله بهداشت عمومی آمریکا بیان کرده است که به نظر می رسد افراد مبتلا به اوتیسم در معرض خطر مرگ و میر ناشی از جراحت قرار دارند که به دلیل گم شدن، قادر نبودن به درخواست کمک، قادر نبودن به گفتن نام یا شماره تماس اضطراری خود اتفاق می افتد و یا آنقدر تحریک و وحشت زده می شوند که خود را در معرض آسیب قرار می دهند.

ارتباط اوتیسم و مشکلات پزشکی

مشکلات پزشکی بیماران مبتلا به اختلال اوتیسم در کنار محدودیت های آن ها در ارتباط و گفتار باعث می شود که خدمات درمانی و بهداشتی مناسبی به آن ها ارائه نشود. علاوه بر این اختلالات خواب، استرس، خستگی مزمن نیز بر دیگر مشکلات این افراد می افزاید و ممکن است بر طول عمر آن ها تاثیر منفی داشته باشد.

ارتباط اوتیسم و صرع

تحقیقات ثابت کردند که مبتلایان به صرع بیشتر در معرض مرگ زودرس هستند. با توجه به این نکته  که ۲۰ تا ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم، صرع دارند که درصد قابل توجهی می باشد که اغلب در سنین نوجوانی رخ می دهد و عمر کودکان اوتیسم را تحت تاثیر قرار می دهد.

ارتباط اوتیسم و سلامت روانی

علائم اضطراب و افسردگی ممکن است در افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت باشد و تشخیص آن ها با مشکل رو به رو شود. از آن جایی که حدود ۷۰ درصد از افراد مبتلا به این اختلال مشکلات مربوط به سلامت روان دارند ممکن است بیشتر در معرض مرگ و میر قرار گیرند

ارتباط اوتیسم و خودکشی

پزشکان معتقدند دلیل اصلی مرگ و میر در عموم جامعه سرطان و مشکلات خونی است در حالی که دلیل مرگ در افراد مبتلا به اوتیسم معمولا خودکشی یا مشکلات عصبی مانند صرع می باشد.

بر اساس تحقیقات نرخ خودکشی در افراد مبتلا به اوتیسم بسیار بیشتر از مردم عادی است و این نرخ در دختران نیز بیشتر است.

علاوه بر این افرادی که عملکرد بالاتری دارند در مقایسه با افرادی که سطح شناختی ضعیف تری دارند از شرایط خود آگاه تر هستند در نتیجه ناامیدی بیشتری را احساس می کنند و اقدام به خودکشی نیز افزایش می یابد.

ارتباط اوتیسم و ناتوانی های ارتباطی

افراد مبتلا به اوتیسم در معرض خطر مرگ و میر ناشی از آسیب هایی به دلیل زخمی شدن، گم شدن، ناتوانی در گفتن نام یا نیازهای خود، ناتوانی در برقراری تماس اضطراری هستند. علاوه بر این ممکن است از شدت ترس یا اضطراب دچار شوک یا آسیب جدی شوند.

علل ابتلا به اوتیسم

عوامل مشخص و قطعی بروز اوتیسم هنوز ناشناخته هستند اما محققان عوامل ژنتیکی و محیطی را در ابتلا به این اختلال دخیل می دانند.

عوامل ژنتیکی:

در بروز اوتیسم تنها یک ژن به تنهایی دخیل نیست بلکه چندین ژن متفاوت تاثیر دارد. در خانواده هایی که تاریخچه ای از وجود این اختلال باشد احتمال ابتلای مجدد کودک جدید به اوتیسم بالاتر است. جهش های ژنتیکی و سندرم ها نیز ممکن از در بروز اختلال اوتیسم نقش داشته باشند.

عوامل محیطی:

محققان احتمال دادند که عفونت های ناشی از ویروس ها، مصرف دارو یا دخانیات و الکل در زمان بارداری یا آلودگی های محیطی و مسمومیت ها نیز ممکن است در ابتلا به اوتیسم نقش داشته باشند. وزن کم هنگام تولد یا سن بالای والدین نیز احتمال ابتلا به اوتیسم را افزایش خواهد داد.

راهکارهای درمانی اوتیسم چیست؟

به دلیل تنوع در علائم و شدت این اختلال در افراد مختلف، یک پروتکل درمانی خاص پیشنهاد نشده است بلکه هر فرد با مراجعه به متخصصین مربوطه با توجه به نقاط قوت و ضعف و شدت اختلال باید درمان ویژه خود را دریافت کند. هدف نهایی درمان در اختلال طیف اوتیسم، بهبود ارتباطات اجتماعی و کاهش محدودیت ها در محیط است.

درمان های فعلی برای اوتیسم چیست؟

بیشتر استراتژی های درمانی شامل گفتاردرمانی، رفتاردرمانی و کاردرمانی است. علاوه بر این ها گاهی دارودرمانی در جهت کاهش برخی علائم مانند بیش فعالی و کم توجهی یا وسواس فکری-عملی توصیه می شود.

از رویکردهای درمانی خاص می توان به ABA (تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی) اشاره کرد.

تحلیل رفتار کاربردی (ABA)

یکی از گسترده ترین درمان های اوتیسم استکه به مجوجه ای از استراتژی هایی برای تشویق رفتارهای مثبت در جهت افزایش رخداد آن هاست.

رفتاردرمانی شناختی(CBT)

از درمان های موثر در اوتیسم که در گفتاردرمانی بکار گرفته می شود. در ایم جلسات افراد درمورد احساسات، رفتار و افکار خود آموزش می بینند و ممکن است به شناسایی رفتارمنفی نیز کمک کند.

گفتاردرمانی

در جهت آموزش مهارت های گفتار و زبان و برقراری ارتباط بهتر مراجعه به گفتاردرمان توصیه می شود. گفتاردرمانگر در کاهش اکو و بهبود لحن و ریتم و استفاده صحیح از کلمات به کودک مبتلا به اوتیسم کمک می کند.

کاردرمانی

کاردرمانی در زمینه ی آموزش مهارت های فردی ، حرکتی و مهارت های خودمراقبتی توصیه می شود. در افراد بزرگتر کاردرمانی بر روی توسعه مهارت های زندگی و استقلال مانند پخت و پز، حساب و کتاب و پول تمرکز دارد.

دارودرمانی

داروی خاصی در جهت درمان اوتیسم طراحی نشده است اما چندین دارو در جهت بهبود یا کنترل بعضی شرایط تجویز می شود. داروهایی همچون ضدروان پریشی، ضدافسردگی،ضدتشنج و…

راهکارهایی برای حمایت از فرد مبتلا به اوتیسم

• کمک به ان ها برای داشتن حس آرامش و امنیت
• برقراری ارتباط موثر با تیم درمان و معلمان از جانب خانواده
• تعدیل محیط زندگی آن ها به شیوه قابل پیش بینی و منظم
• صبوری و تحمل
• تقویت و تحسین رفتارهای مثبت
• افزایش آگاهی نسبت به این اختلال

در پایان به این نکته توجه داشته باشید که با وجود اینکه اوتیسم درمان قطعی ندارد اما با بکارگیری روش های در دسترس و تحت نظر متخصصین مربوطه می توانید در بهبود عملکرد این کودکان در موقعیت های مختلف کمک کننده باشید.