وقتی والدین برای اولین‌بار با تشخیص اوتیسم در فرزندشان روبه‌رو می‌شوند، یکی از اولین سؤالاتی که ذهنشان را درگیر می‌کند این است: بچه های اوتیسم چند سال عمر می‌کنند؟ یا عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟
واقعیت این است که میانگین طول عمر کودکان مبتلا به اوتیسم بسته به شدت علائم اوتیسم، شرایط پزشکی همراه و میزان مراقبت و حمایت می‌تواند متفاوت باشد. تحقیقات جهانی نشان می‌دهند که افراد دارای اوتیسم معمولاً بین ۳۹ تا ۵۸ سال عمر می‌کنند، که این عدد حدود ۱۶ تا ۳۰ سال کمتر از جمعیت عمومی است.
در این مطلب از خانه رشد می‌خواهیم با نگاهی علمی و ساده، به بررسی عمر بچه های اوتیسم، دلایل تفاوت در امید به زندگی، و راهکارهایی برای افزایش کیفیت و طول عمر آنها بپردازیم.
آیا اوتیسم بر طول عمر تأثیر می‌گذارد؟
بله، اختلال طیف اوتیسم (ASD) می‌تواند به‌طور غیرمستقیم بر طول عمر افراد مبتلا تأثیر بگذارد. اگرچه خود اوتیسم یک بیماری مرگبار نیست، اما وجود اختلالات همزمان پزشکی مانند صرع، افسردگی شدید، و ناتوانی در بیان علائم بیماری، به همراه خطرات محیطی و رفتارهای پرخطر، می‌تواند منجر به مرگ زودرس شود.
مطالعات نشان داده‌اند که میانگین امید به زندگی افراد دارای اوتیسم به‌طور میانگین حدود ۱۶ تا ۳۰ سال کمتر از جمعیت عمومی است.
عوامل مؤثر بر طول عمر کودکان اوتیسم
مجله بهداشت عمومی آمریکا بیان کرده است که به نظر می رسد افراد مبتلا به اوتیسم در معرض خطر مرگ و میر ناشی از جراحت قرار دارند که به دلیل گم شدن، قادر نبودن به درخواست کمک، قادر نبودن به گفتن نام یا شماره تماس اضطراری خود اتفاق می افتد و یا آنقدر تحریک و وحشت زده می شوند که خود را در معرض آسیب قرار می دهند.
در ادامه عوامل موثر بر طول عمر کودکان اوتیسم بیشتر شرح داده شده است.
- تفاوت افراد اوتیسمی با سایرین از نظر سلامتی: مشکلات پزشکی بیماران مبتلا به اختلال اوتیسم در کنار محدودیت‌های آنها در ارتباط و گفتار باعث می‌شود که خدمات درمانی و بهداشتی مناسبی به آنها ارائه نشود. علاوه بر این، اختلالات خواب، استرس و خستگی مزمن نیز بر دیگر مشکلات این افراد می‌افزاید و ممکن است بر طول عمر آنها تأثیر منفی داشته باشد.
- نقش شدت علائم (با اشاره به اوتیسم سطح ۱ تا ۳): هرچه شدت اختلال بالاتر باشد (سطح ۳)، نیاز به مراقبت و خطرات جسمی و روانی نیز افزایش می‌یابد، در نتیجه احتمال مرگ زودرس بیشتر می‌شود. این موضوع به‌طور مستقیم با نگرانی والدین درباره اینکه بیماران اوتیسم چقدر عمر می‌کنند در ارتباط است.
- تأثیر اضطراب، صرع، خودآزاری و مشکلات تغذیه بر سلامت جسمی: صرع (با شیوع ۲۰ تا ۴۰ درصد)، اضطراب شدید، رفتارهای خودآزارانه مانند کوبیدن سر یا گاز گرفتن، و تغذیه نامناسب از عوامل مهم در افت سلامت جسمی و افزایش ریسک مرگ هستند و بر طول عمر بیماران اوتیسمی اثر مستقیم دارند.
- سطح استقلال و توانایی در انجام فعالیت‌های روزمره: کودکانی که توانایی انجام امور شخصی مانند غذا خوردن یا مراجعه به پزشک را ندارند، وابستگی بیشتری دارند و در صورت عدم مراقبت، در معرض آسیب قرار می‌گیرند. این مسئله یکی از دلایلی است که کودکان اوتیسمی چند سال عمر می‌کنند، پاسخ ثابتی ندارد و بسته به مراقبت متفاوت است.
- میزان دسترسی به خدمات درمانی و حمایتی: نبود امکانات مناسب برای گفتاردرمانی، کاردرمانی و خدمات پزشکی باعث می‌شود بسیاری از مشکلات سلامت جسمی و روانی کودکان اوتیسمی دیر شناسایی یا درمان شوند. در چنین شرایطی، عمر بیماران اوتیسم تحت تأثیر مستقیم قرار می‌گیرد.
- حمایت خانواده و شبکه اجتماعی: نبود پشتیبانی عاطفی و اجتماعی مؤثر می‌تواند منجر به انزوا، افسردگی و کاهش انگیزه برای دریافت خدمات درمانی شود، که این عوامل بر سلامت عمومی اثر منفی می‌گذارند. حمایت پایدار می‌تواند تفاوت چشم‌گیری در طول عمر بچه‌های اوتیسم ایجاد کند.
- احتمال بروز اختلالات روانپزشکی همراه: افسردگی، اضطراب و وسواس در بیش از ۷۰٪ از افراد طیف اوتیسم دیده می‌شود که در صورت عدم درمان، خطر خودکشی و مشکلات جسمی را افزایش می‌دهد. همین اختلالات باعث کاهش کیفیت زندگی و نگرانی‌هایی در مورد اینکه اوتیسمی‌ها چقدر عمر می‌کنند به وجود می‌آورد.
- مصرف دارو و عوارض جانبی آنها: داروهای مورد استفاده برای کنترل علائم رفتاری یا روانی ممکن است باعث بروز عوارضی مانند چاقی، مشکلات گوارشی یا آسیب به کبد و کلیه شوند. در نتیجه، مصرف دارو بدون پایش دقیق، ممکن است روی عمر افراد اوتیسم اثر منفی بگذارد.
- خطرات محیطی و حوادث (مثلاً گم‌شدن، تصادف، غرق شدن): به دلیل مشکلات ارتباطی و عدم درک خطر، کودکان اوتیسم بیشتر در معرض حوادثی مانند غرق شدن، تصادف یا گم‌شدن قرار دارند؛ به‌ویژه بین سنین ۵ تا ۷ سالگی. این عوامل به‌طور غیرمستقیم باعث کاهش طول عمر کودکان اوتیسم می‌شوند.
- شرایط جسمی و بیماری‌های همراه: بیماری‌هایی مانند صرع، مشکلات قلبی، التهابات مزمن و اختلالات ایمنی در کودکان اوتیسم شایع‌تر است و در صورت عدم پیگیری مناسب، تهدید جدی برای سلامت آنها محسوب می‌شود. این بیماری‌های همزمان نقش مهمی در تعیین اینکه بچه‌های اوتیسم چقدر عمر می‌کنند دارند.
- مداخلات زودهنگام و درمان‌های حمایتی: درمان‌های تخصصی در سنین پایین مانند ABA، CBT، گفتاردرمانی و کاردرمانی باعث بهبود عملکرد و کاهش عوامل خطر می‌شوند و در نتیجه، به افزایش امید به زندگی کمک می‌کنند. همین مداخلات می‌توانند عامل تعیین‌کننده‌ای در عمر بیماران اوتیسمی باشند.
- نقش تغذیه، خواب و فعالیت جسمی: تغذیه سالم، خواب منظم و فعالیت بدنی مناسب از عوامل حیاتی برای تقویت سیستم ایمنی، حفظ سلامت روان و پیشگیری از بیماری‌های مزمن در کودکان دارای اوتیسم هستند و می‌توانند به‌طور مستقیم در افزایش طول عمر کودکان اوتیسم نقش داشته باشند.
10 عامل موثر در افزایش عمر کودکان اوتیسم
هرچند تحقیقات نشان می‌دهد کودکان دارای اوتیسم ممکن است به‌طور میانگین عمر کوتاه‌تری داشته باشند، اما عوامل زیادی وجود دارد که می‌تواند کیفیت زندگی آنها را بهبود دهد و به افزایش طول عمرشان کمک کند. در ادامه به ۱۰ مورد از مهم‌ترین این عوامل اشاره می‌کنیم:
- تشخیص و مداخله زودهنگام: درمان‌های توانبخشی و روان‌درمانی در سال‌های ابتدایی زندگی نقش مهمی در بهبود عملکرد کودک دارند.
- مدیریت اختلالات همراه: درمان مشکلاتی مثل صرع، اضطراب، افسردگی یا اختلالات خواب، می‌تواند خطرات جسمی و روانی را کاهش دهد.
- حمایت روانی و اجتماعی: فراهم‌کردن محیطی امن، قابل‌پیش‌بینی و حاوی روابط عاطفی سالم به ثبات روانی کودک کمک می‌کند.
- آموزش مهارت‌های خودمراقبتی: آموزش تدریجی مهارت‌هایی مانند تغذیه، بهداشت شخصی و درخواست کمک در مواقع نیاز، احتمال آسیب را کم می‌کند.
- پیگیری وضعیت سلامت جسمانی: معاینه‌های منظم پزشکی و بررسی وضعیت تغذیه، قلب، گوارش و سیستم ایمنی از بروز مشکلات پنهان جلوگیری می‌کند.
- درمان‌های کاردرمانی و گفتاردرمانی: این خدمات می‌توانند به استقلال بیشتر کودک و کاهش چالش‌های ارتباطی کمک کنند.
- پرهیز از محرک‌های استرس‌زا: کاهش صداها، نورها یا موقعیت‌های پرتنش باعث کم‌ترشدن رفتارهای پرخطر می‌شود.
- آموزش خانواده: والدینی که درک بهتری از ویژگی‌های کودک اوتیستیک دارند، بهتر می‌توانند از او مراقبت کنند و در مواقع بحرانی تصمیم‌های درستی بگیرند.
- برنامه‌ریزی برای دوران نوجوانی و بزرگسالی: حمایت از استقلال شغلی، اجتماعی و خانوادگی در آینده، به کاهش آسیب‌های روانی کمک می‌کند.
- حمایت‌های اجتماعی و قانونی: دسترسی به خدمات حمایتی دولتی، مدرسه‌های ویژه یا پوشش‌های بیمه‌ای، تأثیر چشم‌گیری در کیفیت زندگی این کودکان دارد.
آمار جهانی درباره طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم
در این جدول، میانگین سن فوت افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) در کشورهای مختلف آورده شده و با میانگین طول عمر جمعیت عمومی همان کشورها مقایسه می‌شود.
این مقایسه به درک بهتر از فاصله آماری میان افراد اوتیسمی و افراد غیر اوتیسمی از نظر امید به زندگی کمک می‌کند و نقش شرایط درمانی، اجتماعی و اقتصادی هر کشور را برجسته می‌سازد.
| کشور | میانگین طول عمر افراد اوتیسمی | تفاوت با جمعیت عمومی |
|---|---|---|
| سوئد | 54 سال | 16 سال کمتر |
| آمریکا | 36–54 سال (بسته به شدت) | 20–30 سال کمتر |
| بریتانیا | 39.5 سال (با ناتوانی یادگیری) | تا 30 سال کمتر |
| استرالیا | 56 سال | 15–20 سال کمتر |
یک پژوهش منتشر شده توسط NIH (مؤسسه ملی سلامت ایالات متحده) که بر روی 406 فرد اوتیسمی در بازه زمانی 1998 تا 2018 انجام شد، نشان داد که 6.4٪ از شرکت‌کنندگان در میانگین سنی 39 سالگی جان خود را از دست دادند.
علل مرگ شامل بیماری‌های مزمن (مانند سرطان و بیماری قلبی)، حوادث (خفگی، مسمومیت‌های ناگهانی)، و عوارض دارویی بودند. نتایج این پژوهش تأکید می‌کند که نقص در تعامل اجتماعی و کاهش عملکردهای روزمره در دوران کودکی، از مهم‌ترین عوامل پیش‌بینی‌کننده مرگ زودرس هستند.
در این پژوهش، محققان دریافتند که حتی با در نظر گرفتن عوامل مؤثر مانند سن و وضعیت کلی سلامت، محدودیت در خودکفایی در فعالیت‌های روزمره (ADL) مانند بهداشت فردی، غذا خوردن، و لباس پوشیدن، یکی از پیش‌بینی‌کننده‌های کلیدی مرگ‌ومیر در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم (ASD) محسوب می‌شود.
پژوهش‌های پیشین نیز تأیید کرده‌اند که کودکان دارای اوتیسم عملکرد تطابقی ضعیف‌تری نسبت به کودکان با رشد طبیعی دارند (Franchini et al., 2018) و نوجوانان و بزرگسالان اوتیسمی نسبت به سایر ناتوانی‌های رشدی مانند سندرم داون، اختلالات بیشتری در انجام مستقل فعالیت‌های روزمره دارند (Esbensen et al., 2008; 2010؛ Smith et al., 2012).
نکته مهم دیگر این است که حتی در صورتی که افراد اوتیسمی در بزرگسالی مهارت‌های ADL را کسب کنند، این مهارت‌ها معمولاً به‌خوبی افراد دارای سندرم داون حفظ نمی‌شوند. با این حال، مطالعات نشان داده‌اند که این مهارت‌ها تحت تأثیر عوامل محیطی قابل تغییر هستند.
برای مثال، افراد شاغل مبتلا به اوتیسم نسبت به افراد بیکار، احتمال بیشتری دارند که در طول زمان مهارت‌های ADL خود را بهبود دهند، که این مسئله احتمالاً به دلیل الزامات محیط کار برای رعایت بهداشت شخصی و نظم فردی است (Taylor et al., 2014).
آمارهای مربوط به طول عمر افراد دارای اوتیسم دارای محدودیت‌هایی هستند، از جمله:
- تفاوت میان کودکان و بزرگسالان: بسیاری از داده‌ها مربوط به بزرگسالانی هستند که از ابتدا خدمات مناسبی دریافت نکرده‌اند؛ بنابراین تعمیم آنها به کودکان امروزی با مراقبت‌های بهتر ممکن است دقیق نباشد.
- تفاوت جنسیتی: نرخ خودکشی در دختران اوتیسمی به‌طور قابل توجهی بالاتر گزارش شده که میانگین طول عمر آنها را کاهش می‌دهد.
- شدت اختلال: افرادی با اوتیسم سطح ۳ یا دارای ناتوانی‌های یادگیری، عمر کوتاه‌تری نسبت به افراد با اوتیسم عملکرد بالا دارند.
- تفاوت در دسترسی به خدمات بهداشتی در کشورهای مختلف: کشورهای با زیرساخت بهداشتی قوی‌تر معمولاً میانگین عمر بالاتری را گزارش می‌کنند، در حالی که در مناطق با خدمات محدود، مشکلات جسمی و روانی دیرتر تشخیص داده می‌شوند و مراقبت‌ها ناکافی است.
| گروه افراد | میانگین امید به زندگی | توضیح |
|---|---|---|
| افراد بدون اوتیسم | ۷۰ تا ۸۰ سال | بسته به سبک زندگی، تغذیه، عوامل ژنتیکی و کشور متفاوت است. |
| اوتیسم خفیف (سطح ۱) | ۶۰ تا ۷۰ سال | اگر فرد عملکرد بالا، مراقبت مناسب و مداخلات زودهنگام دریافت کند، طول عمر نزدیک به حالت نرمال خواهد بود. |
| اوتیسم متوسط (سطح ۲) | ۴۵ تا ۶۰ سال | اغلب نیازمند حمایت‌های رفتاری و پزشکی مستمر هستند. عوامل مانند صرع، اضطراب و تغذیه ضعیف می‌تواند تأثیرگذار باشد. |
| اوتیسم شدید (سطح ۳) | ۳۵ تا ۵۰ سال | احتمال مرگ زودهنگام به دلیل خودآزاری، تشنج، یا مشکلات پزشکی همراه بیشتر است. مراقبت خانواده نقش حیاتی دارد. |
آیا افراد اوتیسمی می‌توانند زندگی عادی و طول عمر بالا داشته باشند؟
بله، افراد مبتلا به اوتیسم می‌توانند با حمایت مناسب، آموزش‌های هدفمند و دسترسی به خدمات درمانی، زندگی عادی و طول عمر بالا داشته باشند. هرچند آمارها میانگین عمر پایین‌تری را نشان می‌دهند، اما این واقعیت قابل تغییر است و به شرایط محیطی، میزان استقلال و نوع حمایت‌ها بستگی دارد.
نمونه‌هایی مانند تمپل گراندین، استاد دانشگاه و نویسنده مشهور مبتلا به اوتیسم، نشان می‌دهد که با آموزش ساختارمند و درک توانایی‌ها، افراد طیف اوتیسم می‌توانند به موفقیت‌های بزرگ برسند. در ایران نیز نوجوانانی مانند علیرضا صادقی، با حمایت خانواده، توانسته‌اند در زمینه موسیقی سنتی بدرخشند.
برای والدین، این یک پیام روشن دارد: اوتیسم پایان مسیر نیست. عشق، صبوری، و ایجاد فرصت‌های رشد می‌تواند تفاوت بزرگی در مسیر زندگی فرزندتان ایجاد کند. تمرکز بر توانایی‌ها به جای محدودیت‌ها، کلید شکوفایی و افزایش کیفیت زندگی کودک شماست.
مشهورترین و موفق ترین افرادی که اوتیسم داشته اند
وقتی درباره اوتیسم صحبت می‌کنیم، اغلب ذهن‌ها به سمت محدودیت‌ها می‌رود؛ اما حقیقت این است که اوتیسم همیشه به‌معنای ناتوانی نیست. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) نه‌تنها در جامعه حضور فعالی دارند، بلکه در برخی از بزرگ‌ترین دستاوردهای علمی، هنری و فرهنگی دنیا نقش داشته‌اند. اوتیسم می‌تواند زاویه‌ای متفاوت از درک، تخیل، دقت و تمرکز را به زندگی ببخشد—ویژگی‌هایی که اگر درست هدایت شوند، به استعدادهایی خارق‌العاده تبدیل می‌شوند.
در ادامه این مطلب، با فهرستی از افراد مشهور و تأثیرگذار آشنا می‌شوید که یا به اوتیسم مبتلا هستند یا نشانه‌های آشکاری از این طیف را داشته‌اند. هدف از این لیست، نه صرفاً شناسایی چهره‌ها، بلکه ایجاد امید، آگاهی و باور به توانمندی‌های متفاوت است.
آلبرت انیشتین
آلبرت انیشتین در کودکی دچار تأخیر گفتاری و پژواک‌گویی بود و در بزرگسالی نیز در ارتباطات اجتماعی ضعف داشت. ویژگی‌های فنی و رفتاری خاص او باعث شده بسیاری از کارشناسان او را در طیف اوتیسم بدانند. این ویژگی‌ها نه‌تنها مانعی نبودند، بلکه بخشی از نبوغ او را شکل دادند.
استیو جابز
برخی بر این باورند که استیو جابز در طیف اوتیسم قرار داشته، هرچند این تنها یک گمان است. این دیدگاه پس از مرگ او در سال ۲۰۱۱ شدت گرفت. نشانه‌هایی مانند وسواس به کمال، تفکر متفاوت و کم‌توجهی به احساسات دیگران از دلایل این گمانه‌زنی‌هاست.
بیل گیتس
برخی کارشناسان احتمال می‌دهند بیل گیتس در طیف اوتیسم قرار داشته باشد، هرچند تاکنون رسماً تأیید نشده است.
رفتارهایی مانند حرکات منظم هنگام تمرکز، گفتار یکنواخت، و پرهیز از تماس چشمی از دلایل این گمانه‌زنی هستند.
این ویژگی‌ها معمولاً در افراد دارای اوتیسم دیده می‌شود و برای برخی متخصصان نشانه‌هایی قانع‌کننده به شمار می‌روند.
چارلز داروین
مایکل فیتز جرالد، روانپزشک دانشگاه ترینیتی، معتقد است چارلز داروین به سندرم اسپرگر مبتلا بوده‌است. شواهدی از کودکی داروین نشان می‌دهد او فردی منزوی، کم‌تعامل و بسیار متمرکز روی موضوعات خاص مانند شیمی بوده‌است. او بیشتر از طریق نوشتن ارتباط برقرار می‌کرد و ویژگی‌هایش با افراد مبتلا به اوتیسم همخوانی دارد.
توماس جفرسون
برخی معتقدند توماس جفرسون به اوتیسم مبتلا بوده، چون از سخنرانی عمومی اجتناب می‌کرد و در برقراری ارتباط مشکل داشت. اسناد تاریخی نیز حساسیت او به صدا و رفتارهای خاصش را گزارش کرده‌اند. با این حال، به‌دلیل از بین رفتن اسناد دوران کودکی‌اش، این نظریه فقط در حد حدس باقی می‌ماند.
میکل آنژ
دکتر محمد آرشاد و پروفسور مایکل فیتز جرالد بر این باورند که میکل آنژ احتمالا به اوتیسم با عملکرد بالا مبتلا بوده است.
ویژگی‌هایی مانند تمرکز شدید بر کار، خلق‌وخوی متغیر، نظم سخت‌گیرانه و ضعف در روابط اجتماعی از دلایل این ادعاست.
این خصوصیات در نامه‌ها و یادداشت‌های به‌جا مانده از او به‌خوبی مشهود است.
ولفگانگ آمادئوس موتزارت
بسیاری از پژوهشگران بر این باورند که موتزارت در طیف اوتیسم قرار داشته است. او حساس به صداهای بلند، کم‌تمرکز و دارای تغییرات سریع در حالات چهره بود. در یک حادثه مستند، هنگام بی‌حوصلگی شروع به چرخیدن دور میز و میو می‌کرد.
سر آیزاک نیوتن
محققان دانشگاه کمبریج معتقدند اسحاق نیوتن ممکن است سندرم آسپرگر داشته باشد و شواهدی از خجالت، کم‌رویی و دوری از مردم در او دیده می‌شود. نیوتن روابط اجتماعی ضعیفی داشت و به شدت به روال‌های همیشگی خود وابسته بود. همچنین گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد او گاهی بدون خوردن و خوابیدن چند روز کار می‌کرد.
نیکولا تسلا
نیکولا تسلا در فقر و تنهایی از دنیا رفت، زیرا بسیاری از ایده‌هایش توسط توماس ادیسون به سرقت رفته بود. اخیراً تسلا اعتبار خود را برای اختراعاتش به دست آورده است. احتمالاً او اوتیستیک بود و از فوبیاهای مختلف، حساسیت به نور و صدا و وسواس به شماره‌ی سه رنج می‌برد.
جری ساینفلد
جری ساینفلد اعلام کرده که احتمالاً در طیف اوتیسم قرار دارد، اگرچه هیچ تشخیصی از سوی پزشک برای او تایید نشده است. او به چالش‌های اجتماعی و تمایل به فکر زیاد اشاره کرده و خود را مبتلا به سندرم اسپرگر می‌داند. این موضوع در جامعه اوتیسم بحث‌برانگیز بوده و برخی آن را برای روشن شدن مسائل واقعی مفید می‌دانند.
سؤالات متداول درباره عمر بیماران اوتیسم
۱. بیماران اوتیسمی چند سال عمر می‌کنند؟
میانگین طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم حدود ۵۴ سال است که معمولاً بین ۱۶ تا ۳۰ سال کمتر از جمعیت عمومی گزارش شده. در مواردی که فرد دچار ناتوانی شناختی شدید باشد، این عدد ممکن است به ۳۹ تا ۴۰ سال کاهش یابد.
۲. اوتیسم تا چه سنی ادامه دارد؟
اوتیسم یک اختلال مادام‌العمر است. علائم آن ممکن است در اثر درمان، آموزش و توانبخشی بهبود یابند، اما این اختلال به‌طور کلی تا پایان عمر با فرد باقی می‌ماند.
3. تفاوت طول عمر در کودکان و بزرگسالان اوتیسمی چیست؟
در دوران کودکی، خطراتی مانند خفگی، گم‌شدن، و حوادث محیطی بیشتر تهدیدکننده هستند. در بزرگسالی، مشکلاتی مانند افسردگی، بیماری‌های قلبی، صرع و خودکشی بیشتر به عنوان عوامل مرگ‌ومیر شناخته می‌شوند. شرایط درمان و حمایت نیز در این دو مرحله تفاوت دارد.
۴. آیا درمان می‌تواند عمر کودک اوتیستیک را افزایش دهد؟
بله. درمان‌های زودهنگام شامل گفتاردرمانی، کاردرمانی، رفتاردرمانی و همچنین مراقبت‌های پزشکی و روانی می‌توانند باعث کاهش علائم، افزایش استقلال، و در نتیجه افزایش طول عمر فرد شوند.
۵. آیا شدت اوتیسم روی طول عمر تأثیر دارد؟
بله. افرادی با اوتیسم سطح ۳ (شدید) که نیاز به حمایت دائمی دارند، در معرض خطرات بیشتری مانند حوادث، مشکلات سلامت جسمی و روانی هستند و بنابراین معمولاً طول عمر کوتاه‌تری نسبت به افراد با اوتیسم خفیف یا عملکرد بالا دارند.
۶. آیا افراد با اوتیسم خفیف عمر طبیعی دارند؟
در بسیاری از موارد، بله. افرادی که سطح عملکرد بالاتری دارند، در صورت دریافت مراقبت‌های مناسب، آموزش کافی و حضور در محیط‌های حمایتی، می‌توانند عمر طبیعی یا نزدیک به طبیعی داشته باشند.
۷. بیشترین طول عمر ثبت‌شده در میان افراد اوتیسمی چقدر بوده؟
آمار رسمی دقیقی در این زمینه منتشر نشده، اما گزارش‌هایی از افراد مبتلا به اوتیسم که تا بیش از ۷۰ سال عمر کرده‌اند وجود دارد، به‌ویژه در مواردی که اوتیسم خفیف بوده و فرد از مراقبت‌های لازم برخوردار بوده است.
۸. نقش خانواده در افزایش امید به زندگی بیماران اوتیسم چیست؟
نقش خانواده بسیار حیاتی است. حمایت عاطفی، پیگیری درمان، فراهم‌کردن محیط امن، آموزش مهارت‌های زندگی و ایجاد ارتباط مؤثر با تیم درمانی می‌تواند به‌طور چشمگیر کیفیت زندگی و امید به زندگی افراد اوتیسمی را افزایش دهد.
۹. چه عواملی می‌توانند باعث کاهش طول عمر در بیماران اوتیسم شوند؟
مهم‌ترین عوامل شامل صرع، افسردگی، افکار و رفتارهای خودکشی، بیماری‌های مزمن (مانند قلبی یا گوارشی)، تغذیه نامناسب، اختلال خواب، مصرف بی‌رویه دارو و حوادثی مانند غرق شدن یا تصادف هستند.
۱۰. آیا اوتیسم به تنهایی عامل مرگ‌ومیر محسوب می‌شود؟
خیر. اوتیسم به‌تنهایی مرگبار نیست، اما می‌تواند با عوامل دیگر ترکیب شود و به‌صورت غیرمستقیم منجر به مرگ زودرس گردد؛ به‌ویژه اگر فرد دچار مشکلات درمان‌نشده یا بدون حمایت مناسب باشد.
سخن پایانی
هرچند عمر کودکان اوتیسم ممکن است تحت تأثیر عوامل گوناگون کاهش یابد، اما با مراقبت مناسب و حمایت خانواده، عمر بچه های اوتیسم می‌تواند به سطحی نزدیک به جمعیت عادی برسد. فراموش نکنیم که پاسخ به این پرسش که بچه های اوتیسم چند سال عمر می‌کنند، بیش از هر چیز به انتخاب‌ها و همراهی‌های ما بستگی دارد.
