اختلال اوتیسم، طیفی از اختلالات رشدی_عصبی است که غالباً با علائم نقص در مهارت‌های اجتماعی، مهارت های کلامی و غیرکلامی، اصرار بر یکنواختی و عدم تغییر، علایق محدود، حرکات تکراری و کلیشه‌ای، عدم وجود همدلی و ارتباط چشمی و گستره دیگری از علائم مشخص می شود.یکی از علائمی که اکثر والدین دارای کودکان اتیستیک به آن اشاره دارند نوک پنجه راه رفتن کودک اتیسم شان است.
این علائم در کودکان مبتلا به اتیسم به شدت های متفاوتی دیده می شود و همین امر منجر به متفاوت بودن سطوح اتیسم می گردد.
راه رفتن کودک اوتیسم
یکی از علائمی که اکثر والدین دارای کودکان اتیستیک به آن اشاره دارند نوک پنجه راه رفتن کودک شان است. هر چند که این راه رفتن کودکان اوتیسم به طور معمول آسیب رسان نمی باشد اما والدین به آن واکنش نشان می دهند و می خواهند این رفتار برطرف گردد.
راه رفتن کودک اتیسم روی نوک پا چگونه است؟
نوک پایی راه رفتن به عنوان راه رفتن بر روی پنجه های پا و یا قرار ندادن پاشنه بر روی زمین هنگام راه رفتن اتلاق می شود. نوک پایی راه رفتن در مراحل یادگیری راه رفتن و سنین پایین کودک امری عادی و طبیعی است اما در حدود ۱۸ ماهگی به بعد این حرکت را می توان در مورد بررسی قرار داد. مخصوصاً به عنوان یکی از علائم اولیه اختلال اتیسم.
راه رفتن برای پنجه عموما در کودکان اوتیسم دیده می شود. این کودکان معمولا توانایی راه رفتن بر روی کف پای خود را دارند اما ترجیح می‌دهند که بر روی پنجه پای خود را بروند.
علت راه رفتن کودک اتیسم بر روی پنجه پا چیست؟
یک پایی راه رفتنی که همچنان بعد از هجده ماهگی کودک ادامه دارد می تواند ناشی از موارد زیر باشد :
وجود سفتی در تاندون آشیل و عضلات ساق پا
- عادت کردن به این نوع راه رفتن در مراحل یادگیری
- وجود مشکل در جهت گیری فضایی
- داشتن احساس خوب هنگام راه رفتن بر روی پنجه
- وجود بیش حسی در پاها و اختلال در پردازش حسی
- موقعیت نامناسب پا
چرا غالب کودکان مبتلا به اوتیسم بر روی پنجه راه می روند؟
نمی‌توان این سوال را کاملاً با اطمینان پاسخ داد اما ارتباطی بین مشکل راه رفتن کودک اوتیسم و سایر مشکلات عصبی مانند تاخیر در گفتار و مهارت‌های حرکتی ظریف وجود دارد که این مسئله، خود می‌تواند به علت کمبود حس عمقی در پا یا وجود بیش حسی در پای این کودکان باشد.
آیا نوک پایی راه رفتن واقعاً یک مشکل است؟
راه رفتن بر روی پنجه به خودی خود مشکلی ندارد اما کودکی که روی پنجه پای خود راه می رود باید برای بررسی کوتاهی تاندون پاشنه پا توسط یک فیزیوتراپیست مورد معاینه قرار گیرد. اگر کودک م
بتلا به اوتیسم مشکل کوتاهی تاندون آشیل نداشته باشد، در شرایط مطلوب و سالم است و نیاز به درمان و جراحی ندارد این مدل راه رفتن کودک اوتیسم بیشتر والدین را به زحمت می‌اندازد تا خود کودک را به دلیل جنبه های دیداری و جلب توجه دیگران را آزار والدین از نظر روحی می شود.
اگر کودک مبتلا به اوتیسم مشکل کوتاهی تاندون آشیل پا، داشته باشد باید تمریناتی که موجب کشیدگی تاندون می شوند روی کودک پیاده شود. کودکی که به طور کلی وضعیت پاهایش مناسب نیستند، باید توسط یک متخصص ارتوپدی مورد معاینه و ارزیابی قرار گرفته و در صورت لزوم ارتوز هایی برای کفش هایش دریافت کنند.
راه رفتن کودک اتیسم روی پنجه پا می تواند منجر به بروز چه مشکلاتی شود؟
معمولاً کودکان اوتیسم که بر روی نوک پا راه می روند تاندون آشیل آن ها به اندازه کافی منعطف است به طوری که می تواند پای خود را روی زمین بگذارند اما اکثر آن ترجیح می‌دهند که بر روی پنجه پای خود راه بروند.
این روی پنجه پا راه رفتن به خودی خود مشکل ساز نخواهد بود اما باید روی آن نظارت داشت چرا که ممکن است مشکلات بالقوه وجود داشته باشد که با این نوع رفتار تبدیل به بالفعل شود.
البته لازم به ذکر است که این مشکلات جزئی بوده و در اکثر موارد ارزش صرف هزینه و زمان برای درمان و جراحی را ندارند.
راه رفتن بر روی پنجه پا می‌تواند به طور بالقوه منجر به موارد زیر گردد :
- سفت شدن تاندون آشیل
- ایجاد وضعیت و موقعیت نامناسب پاها که در صورت شدید بودن می‌تواند منجر به بروز مشکلاتی در زانو و مفاصل پا گردد که در این موارد با تجویز ارتوزهای مناسب می توان به اصلاح وضعیت کمک کرد.
تمرین های مناسب
لازم به تکرار است کودکان اوتیسمی که بر روی پنجه پا راه میروند نیاز به درمان ندارند اما از آنجایی که این نوع راه رفتن کودکان برای والدین ناراحت کننده است به تمریناتی برای رفع احتمالی مشکل اشاره می کنیم :
کشش
اگر کودک دچار انقباض در تاندون پا باشد، کشش پا می تواند برای او کمک کننده باشد.
تقلید راه رفتن حیوانات
همراه با کودک اتیسم خود سعی کنید مانند یک فیل دست و پاهای خود را بر زمین چسبانده و راه بروید. در زمان راه رفتن کف دستها و پاهای خود را بزنیم بکوبید و سر خود را بالا نگه دارید.
هل دادن دیوار
از کودک بخواهید در مقابل دیوار ایستاده و یک پای خود را عقب و پای دیگر خود را در جلو قرار دهد و شروع به هل دادن دیوار نماید.
اشاره خوبی به نوک پنجه راه رفتن بود که شاید در این حد مورد بررسی قرار نمی گیره. تشکر
ممنون از شما همکار گرامی