اختلال کم توجهی در بزرگسالان؛ همراهی از دوران کودکی

اختلال کم توجهی در بزرگسالان اختلالی است که زمان شکل گیری آن به زمان کودکی فرد مربوط می‎شود. به عبارت دیگر اگر کودکی دچار اختلال بیش فعالی (ADHD) شد و مداخلات درمانی انجام نگرفت در بزرگسالی نیز این اختلال ادامه خواهد داشت.

در گذشته اختلال کم توجهی در بزرگسال و کودکان همان نقص توجه با اختصار ADD (Attention Deficit Disorder) بود که به صورت مستقل شناخته می‎شد. امروزه زیر مجموعه ADHD شناخته می‎شود. ADHD به سه گروه تقسیم می‎شود:

• نقص توجه
• بیش فعالی – تکانشگری
• ترکیبی

در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‎های روانی (DSM-5) برای هر یک از آن‎ها نشانه‎هایی ذکر شده است که در ادامه توضیح خواهیم داد. اختلال ADHD در 5 الی 8% کودکان در سنین مدرسه وجود دارد. حدود 60% از آن‎ها تا بزرگسالی به آن مبتلا و دچار هستند.

درباره اختلال کم توجهی در بزرگسالان میزان شیوع آن کمتر از نوع بیش فعالی-تکانشگری با ترکیبی است.

اختلال کم توجهی در بزرگسالان و ملاک های تشخیصی

درباره ملاک تشخیصی اختلال کم توجهی در بزرگسالان باید به سابقه فرد در کودکی توجه کرد. اختلال کم توجهی در افراد بزرگسال، یک اختلال روانپزشکی است. مطالعات و تحقیقاتی نیز در زمینه زیستی، آن را اثبات کرده‎اند. مصرف دوپامین و دخالت چندین قسمت از مغز و قشر جلو پیشانی را می توان نام برد. بر اساس DSM-5 باید 6 نشانه یا بیشتر از نشانه‎های ذکر شده برای دوران کودکی وجود داشته باشد. همچنین 5 نشانه یا بیشتر از مجموعه آن‎ها برای بزرگسالان به مدت 6 ماه ادامه داشته باشد. البته این نشانه‎ها مناسب سطح رشد کودک نیست.

ADHD در کودکی مانع پیشرفت‎های تحصیلی و کسب مهارت می‎شود. اختلال کم توجهی در بزرگسالان مانع دستیابی به یک شغل با ثبات، پیشرفت در کار و زندگی می‎شود. در نتیجه باعث بیکاری، تعارض‎های میان فردی و اختلال‎های درونی مانند افسردگی و… خواهد شد.

برای دریافت نوبت غربالگری و کارنامه رشد رایگان فرم ذیل را تکمیل نمایید.

بعد از پر کردن فرم زیر منتظر تماس همکاران برای نوبت دهی باشید.

معیارهای تشخیص ADHD و بی توجهی

برای تشخیص اختلال کم توجهی در بزرگسالان، در DSM-5 معیارهایی بیان شده است که به شرح زیر می‎باشند. در اینجا فقط ملاک‎های مرتبط با بی توجهی ADD را ذکر می‎کنیم. مجموعه‎ای از رفتارهای فراگیر که شامل بی توجهی یا بیش فعالی است. باعث مختل شدن و آسیب رسیدن به تحصیل، عملکرد اجتماعی و شغل خواهد شد. این آسیب‎ها تاثیر مستقیم خواهند داشت.

1. بی توجهی:
2. اگر کسی با او صحبت کند گویی به او توجه ندارد و حواسش جای دیگری است. حتی زمانی که هیچ محرکی برای حواس پرتی وجود ندارد.
3. نمی‎تواند وظایف شغلی، تکالیف مدرسه و کارها را به صورت مرحله به مرحله و گام به گام انجام دهد و آن‎ها را به نتیجه برساند.
4. فرد قادر نیست که توجه خود را متمرکز کند تا بتواند کارهای جدی و حتی فعالیت‎های تفریحی را انجام دهد و حفظ کند.
5. عدم توجه به جزئیات از روی بی‎دقتی بوده و منجر به اشتباهاتی در تکالیف مدرسه و مسئولیت‎های شغلی می‎شود.
6. محرک‎های بی‎اهمیت مانند سر و صدای خیابان و… به راحتی حواس او را پرت می‎کنند.
7. فعالیت و کارهایی که باید به صورت روزانه انجام دهد را به راحتی فراموش می‎کند.
8. عدم توانایی فرد در نظم دادن به فعالیت‎ها در بخش‎های مختلف مشهود است.
9. از فعالیت‎هایی که ذهن را درگیر می‎کند اجتناب می‎کند.
10. لوازم ضروری مختلف را گم می‎کند.
11. بیش فعالی-تکانشگری: با مراجعه به تشخیص‎های DSM-5 می‎توانید آن را مطالعه نمایید.

همه موارد ذکر شده به نحوی در کودکان و بزرگسالان ممکن است مشاهده شوند. البته در زمینه تحصیلی، روابط اجتماعی و شغلی به صورت های مختلف بروز می‎کنند.

علل و عوارض اختلال کم توجهی در بزرگسالان

در اختلال کم توجهی در بزرگسالان مانند اکثر اختلال‎ها، برخی عوامل در بروز آن‎ نقش دارند (علت یا منشا اختلال). گفتیم که مهمترین علت آن اختلال در پایه عصبی است که به رشد مربوط می‎شود. عامل ژنتیک (نقش ارث) نیز می‎تواند یکی از دلایل باشد. محیط نیز یکی از علت‎ها شناخته می‎شود که شامل موارد متعددی است.

اختلال کم توجهی در بزرگسالان دارای عوارضی است که در زندگی و فعالیت روزانه (کوتاه مدت و بلند مدت) خود را نشان می‎دهند. البته اگر اقدامات درمانی صورت نگیرد. عوارضی مانند:

• فرد عملکرد ضعیفی در تحصیل و دستیابی به شغل مناسب خواهد داشت. در نتیجه بیکار خواهد بود یا کارهای فصلی و روزانه را انجام می‎دهد.
• در روابط اجتماعی، دوستانه و حتی خانوادگی ضعیف و حتی ناپایدار خواهد بود.
• سوء مصرف مواد مخدر و الکل از دیگر عوارض این اختلال هستند.
• مشکلات مالی از دیگر تبعات آن در بلند مدت خواهد بود.