اوتیسم یک بیماری مخصوص کودکی نیست، بلکه تا سنین بزرگسالی نیز ادامه دارد و افراد مبتلا و خانواده هایشان را با چالش های سختی روبرو می کند. شاید این سوال ذهن شما را هم درگیر کرده است که سرنوشت کودکان اوتیسمی چه می شود؟ سرنوشت این کودکان از زمان تشخیص اختلال تا پایان عمر تا حد زیادی تحت تاثیر شدت اختلال و حمایت خانواده آن هاست.
اختلال طیف اوتیسم چیست
اوتیسم یک بیماری رشدی است که درگیری کودکان می تواند، درد و رنج بسیاری را به خانواده ها تحمیل کند . باید پذیرفت این اختلال رشدی، محدودیت‌های شدیدی را به ویژه در زمینه مهارتهای اجتماعی به وجود می‌آورد بنابراین نیاز است هرچه زودتر از خدمات درمانی بهره جست. این اختلال عمدتا با نقص در مهارتهای اجتماعی، مهارت های کلامی و غیر کلامی، اصرار بر یکنواختی و علایق محدود، حرکتهای تکراری و کلیشه ای، عدم درک احساسات و عدم ارتباط چشمی و گستره دیگری از علائم و نشانه ها مشخص میگردد. در ادامه خواهیم گفت سرنوشت کودکان اوتیسمی چه می شود؟ همین طور علائم و نشانه های اوتیسم در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان را بررسی می کنیم.
علائم و نشانه های اوتیسم در کودکان چیست
- عدم برقراری تماس چشمی
- تاخیر در گفتار و زبان
- عدم انعطاف پذیری نسبت به تغییرات
- تمایل غیرمعمول به روتین های روزمره
- واکنش بیش از حد یا کمتر از حد به محرک های محیطی
- رفتارهای تکراری و کلیشه ای مانند بال بال زدن یا روی پنجه پا راه رفتن
- عدم واکنش به اسم خود تا ۱ سالگی
- عدم تمایل به بازی با دیگران
- استفاده از جملات بسیار ساده
- مشکل در به کار بردن ضمایری مانند تو – من
- عدم تقلید از دیگران
- عدم واکنش به احساسات دیگران
- بداخلاقی و لجبازی
- خودازاری
- عدم نوبت گیری
علائم و نشانه های اوتیسم در نوجوانان چیست
- عدم تماس چشمی
- ترجیح بر تنهایی
- مشکل در خواب
- مشکل در دوست یابی و تعاملات اجتماعی
- عدم درک شوخی ها یا استعاره
- تاکید بر قوانین خاص زندگی
- ممکن است هنوز هم در گفتار پایین تر از سن خود باشند.
علائم و نشانه های اوتیسم در بزرگسالان
- اختلال وسواس فکری
- عدم تعاملات مناسب با هم سالان
- اجتناب از تماس چشمی
- عدم انعطاف پذیری در روتین های زندگی روزمره
- حساسیت به بعضی صداها یا بوها و …
- وجود رفتارهای تکراری و کلیشه ای
- اضطراب را به شکل های مختلفی همچون؛ بی خوابی، کج خلقی، افسردگی و … بروز می دهند.
سرنوشت کودکان اوتیسمی
اتیسم شرایطی مادام العمر است و والدین در کودکی ممکن است نخستین علائم اتیسم را مشاهده نمایند. این اختلال قابل درمان نیست بلکه می توان فرد را مورد پشتیبانی قرار داد تا بتواند با این اختلال مادام العمر زندگی بهتر و باکیفیت تری داشته باشد. سرنوشت این کودکان مسیر مشخصی را طی نمی کند و مبهم باقی می ماند. برخی از این افراد رفتارهایی را انجام می دهند که به خود یا دیگران آسیب می زنند که از نظر اجتماعی نیز قابل قبول نیست. از این رفتارهای چالش برانگیز می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- کوبیدن سر به دیوار و اسیب جدی
- فروکردن انگشت در چشمان خود
- کندن موهای خود
- گاز گرفتن خود یا دیگران
- هرزه خواری ( اختلال خوردن اشیا) که ممکن است در معرض خفگی قرار گیرند.
مجله بهداشت عمومی آمریکا بیان کرده است که به نظر می رسد افراد مبتلا به اوتیسم در معرض خطر مرگ و میر ناشی از جراحت قرار دارند که به دلیل گم شدن، قادر نبودن به درخواست کمک، قادر نبودن به گفتن نام یا شماره تماس اضطراری خود اتفاق می افتد و یا آنقدر تحریک و وحشت زده می شوند که خود را در معرض آسیب قرار می دهند.
از دیگر عوامل موثر در عاقبت این کودکان سطح شدت اختلال است. هرچه سطح پایین تر باشد (سطح ۱) به این معناست که کودک به حمایت کمتری نیاز دارد و علائم خفیف تری را نشان می دهد. اما در سطح ۲ و ۳ علائم به ترتیب متوسط و شدید است، در نتیجه به حمایت بیشتری نیز نیاز خواهند داشت.
تشخیص اوتیسم چه زمانی ممکن می شود
معمولا تا قبل از سه سالی تشخیص قطعی و برچسب گذاری برای این اختلال صورت نمی گیرد. باید توجه داشت برای تشخیص این اختلال یک آزمون مشخصی وجود ندارد بلکه درمانگر یا متخصص مربوطه با مشاهده کودک پس از مصاحبه با شما درین باره نظر خواهد داد و مشاورات مورد نیاز را ارائه می دهد.
سرنوشت کودکان اوتیسمی چگونه است
درمان قطعی برای این اختلال در دسترس نیست اما می توان با تشخیص و مداخله به موقع و پیگیری مشاورات و جلسات درمانی، به کمک شیوه های موثر کیفیت زندگی فرد مبتلا را افزایش داد و چالش های پیش رو را کاهش داد.
