علت ابتلا به اوتیسم مشخص شد دانشمندان یک جهش ژنی را در گروهی از افراد مبتلا به اوتیسم یافتند که ممکن است مانع از رشد مسیرهای ارتباطی مغز شود و یا فعالیت مغزی را کاهش دهد. این کشف می تواند منجر به تولید داروهای جدید در جهت درمان اوتیسم به کار رود. اوتیسم اختلالی نورولوژیک است که در سال های اولیه کودکی با علائمی همچون نقص در ارتباطات اجتماعی و وجود رفتارهای تکراری و کلیشه ای مشخص می شود. از دیگر مشکلات این کودکان ضعف در ایجاد تماس چشمی و شروع و ادامه مکالمات است.
در تشخیص اوتیسم آزمایش یا آزمون استاندارد قطعی وجود ندارد و متخصصان برای تشخیص اختلال اوتیسم باید رفتار مراجع را زیرنظر بگیرند و با توجه به رشد طبیعی کودک و مصاحبه با خانواده تشخیص بدهند و اقدامات لازم را لحاظ کنند. تشخیص اوتیسم معمولا تا قبل از سه سالگی امکان پذیر است اما ممکن است این تشخیص در موارد خفیف تا دوران مدرسه به تعویق بیافتد و در آینده آسیب های جبران ناپذیری به بار آورد.
علت ابتلا به اوتیسم مشخص شد
پاسخ به این سوال چندان اسان نیست زیرا هنوز دانشمندان به توافق قطعی درمورد عامل بروز اوتیسم دست پیدا نکرده اند. اوتیسم از یک ژن خاص یا سبک تربیتی بوجود نمی آید بلکه ناشی از تعامل بین چندین عامل مختلف است.
ژنتیک در بروز این اختلال نقش قابل توجه دارد زیرا اوتیسم اختلالی ارثی است و احتمال بروز این اختلال در کودکانی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند بسیار بیشتر است.
علاوه بر ژنتیک؛ عوامل محیطی مختلفی نیز ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته باشند. این عوامل شامل عفونت بارداری، فشار خون بالای مادر حین بارداری و بالا بودن سن والدین. قرار گرفتن در معرض سموم یا آلودگی ها یا مصرف الکل و دخانیات نیز احتمال بروز اوتیسم را افزایش می دهد.
نقش ژنتیک در بروز اوتیسم
ژن های مختلفی در بروز علائم اوتیسم نقش داشته اند. دانشمندان بر این باورند که این ژن ها در تعامل با عوامل محیطی احتمال بروز اوتیسم را افزایش می دهند. برخی از ژن ها احتمال بروز لکنت و برخی شدت عارضه را مشخص می کنند.
برخی دیگر از اختلالات ژنتیکی مانند سندرم X شکننده، سندرم داتون و دیگر اختلالات کروموزومی نیز احتمال بروز این اختلال را بالا می برند.
نقش محیط در بروز اوتیسم
عوامل محیطی همچون عفونت های ویروسی مانند سرخچه، اوریون، سرخک و … نیز در بروز اوتیسم نقش دارند. قرار گرفتن مادر باردار در معرض مشروبات الکلی و دخانیات و آلودگی یا مصرف بی رویه داروها هم در بروز اختلال اوتیسم موثر هستند.
واکسن و اوتیسم
شواهد محکمی مبنی بر تاثیر واکسن در بروز اوتیسم وجود ندارد و متخصصین تزریق واکسن های مورد نیاز در زمان مناسب را همواره توصیه می کنند. جلوگیری از واکسیناسیون کودکان را در معرض خطرات جدی قرار می دهد.
علائم ذکر شده در ادامه ممکن است در کودکان طبیعی نیز مشاهده شود اما در کودکان مشکوک به اوتیسم به صورت حداکثری وجود خواهد داشت:
- نقص در تعاملات اجتماعی
- مشکل در شروع و ادامه مکالمات
- نقص در تماس چشمی
- مشکل در درک احساسات دیگران
- عدم انعطاف پذیری نسبت به تغییرات
- علایق خاص و محدود
- رفتارهای تکراری و کلیشه ای
- تاخیر در گفتار و زبان
- پایبندی بیش از حد به روتین و یکنواختی
نتایج جدید در رابطه با علت ابتلا به اوتیسم
محققان دانشگاه مک مستر کانادا موفق به شناسایی یک جهش در ژن (DIXDC1) شدند که موجب اختلال در رشد سیناپس ها و مانع از فعالیت مغزی خواهد شد. آن ها دریافتند که برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دارای این جهش هستند که در نهایت باعث کاهش فعالیت مغزی خواهد شد. محققان امیدوارند که به کمک این یافته ها گامی در جهت تولید داروهای جدید برای درمان علائم اصلی اوتیسم برداشت.
سطوح شدت اوتیسم
اوتیسم بر اساس شدت و میزان نیازمندی به حمایت، به سه سطح تقسیم می شود که شامل:
سطح ۱: علائم خفیف و نیاز به حمایت کمتر
سطح ۲: علائم متوسط و نیاز به حمایت قابل توجه
سطح ۳: علائم شدید و نیاز به حمایت حداکثری
راهکارهای درمانی اوتیسم
افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۱ اغلب کیفیت زندگی بالاتری دارند و حمایت معمولا از طریق رفتاردرمانی و بازی درمانی صورت می گیرد. این راهکارها به بهبود مهارت های اجتماعی و استقلال ان ها کمک خواهد کرد.
افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۲ نیاز به حمایت بیشتری دارند و در کنار راهکارهای مربوط به سطح ۱، ممکن است به تمرین های مربوط بهبود یکپارچگی حسی به کمک موسیقی درمانی و بازی درمانی نیاز داشته باشند.
در افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۳ که شدیدترین سطح این اختلال است، نیازمند درمان فشرده و پیوسته و حمایت حداکثری هستند. در این کودکان معمولا با داروهای تجویز شده ی متخصصین مشکلات رفتاری و پرخاشگری و افسردگی آن ها کنترل می شود. این افراد فقط با پشتیبانی های زیاد می توانند در زندگی روزمره عمل کنند.
کاردرمانی و گفتاردرمانی به ترتیب در جهت بهبود عملکرد روزمره و ارتباطات کلامی و غیرکلامی در همه سطوح شدت اوتیسم توصیه می شود.
