اوتیسم در بزرگسالی

اوتیسم در بزرگسالی

اوتیسم در بزرگسالی چگونه است؟ اوتیسم اختلالی مادام العمر است و تا بزرگسالی علائم آن قابل مشاهده هستند. از آن جایی که ممکن است علائم این اختلال در صورت خفیف بودن تا بزرگسالی تشخیص داده نشوند و در نتیجه این موضوع اهمیت تشخیص و توجه در زمان کودکی را چندین برابر می کند.

اختلال طیف اوتیسم

اختلال اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری عصبی است که بر پردازش های مغزی اثر می گذارد و مشکلاتی در ارتباط و تعامل ایجاد خواهد کرد. این اختلال معمولا در کودکی و تا سه سالگی تشخیص داده می شود با این حال ممکن است در برخی از بزرگسالان تشخیص داده نشود.

سطوح شدت اختلال طیف اوتیسم چیست؟

  1. سطح یک : نیازمند حمایت
  2. سطح دو : نیازمند حمایت زیاد
  3. سطح سه : نیازمند حمایت قابل توجه

علائم اوتیسم در بزرگسالی

برای تشخیص این اختلال در بزرگسالی ابتدا باید علائم آن را شناخت. باید توجه داشته باشید که  داشتن یک یا دو مورد از علائم برای تشخیص اوتیسم کافی نیست بلکه چندین نشانه در حضور نقص در ارتباط اجتماعی نیاز است:

1. مشکل در روابط عاطفی: برقراری روابط دوستانه،عاطفی یا عاشقانه برای این افراد دشوار است. از آن جایی که این افراد در درک احساسات دیگران یا درک ارتباطات غیرکلامی ضعیف و ناتوان هستند در برقراری یا حفظ روابط عاطفی با چالش مواجه می شوند.

2. مشکل در دوستیابی: محدودیت های این افراد در برقراری ارتباط چشمی، سخن گفتن، درک احساسات، درک زبان بدن یا مشکلاتی در گوش دادن و توجه مشترک در دوستیابی آن ها تاثیر منفی خواهد داشت.

3. مشکل در پردازش یا یکپارچگی حسی: حساسیت زیاد یا بی حسی نسبت به محرک های محیطی در این افراد مشاهده می شود. این افراد در درک یا تحمل بوها، مزه ها، صداها دچار مشکل هستند.

4. عدم درک احساسات متقابل: این افراد در به اشتراک گذاری احساسات خود یا درک و همدردی با دیگران مشکل دارند و فاقد توانایی همدردی و همدلی هستند در نتیجه با مشارکت در گروه ها با مشکل روبرو هستند.

5. مشکلات گفتار و زبان: ممکن است ۴۰ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم هرگز صحبت نکنند و سخن گفتن را یاد نگیریند. از دیگر مشکلات این افراد نقص در شروع مکالمات، حفظ موضوع یا بیان نیاز به اصلاح یا شفاف سازی مکالمات خود نیز از خود نشان می دهند.

6. علایق محدود و خاص: این افراد به موضوعات معموم بی علاقه و کم توجه هستند و از طرفی به موضوعات خاص علاقمندی شدید دارند.

7. حرکات کلیشه ای و تکراری: حرکات و گفتار تکراری و خاص این افراد معمولا توجه را به خود جلب می کند.

8. عدم انعطاف پذیری نسبت به تغییرات و تاکید بر روتین ها: افراد مبتلا به اوتیسم به روتین های روزمره خود بسیار وابسته هستند و در صورت تغییر این عادت ها بسیار اشفته خواهند شد.

9. مشکلات خواب: این افراد معمولا از مشکلات خواب رنج می برند و ممکن است به داروهایی در این زمینه نیاز داشته باشند.

10. مشکلات روحی روانی: مشکلات خواب، اضطراب، افسردگی، اختلال توجه و تمرکز از دیگر مشکلاتی هستند که این افراد با ان ها دست و پنجه نرم می کنند.

11. مشکل در درک شوخی ها و ضرب المثل ها و استعارات: درک استعارات و شوخی ها برای این افراد ساده نیست و درک خوبی از کنایه ها نیز ندارند.

اوتیسم در بزرگسالان چه زمانی شروع می شود؟

بسیاری از افراد تصور می کنند که اوتیسم در کودکی به طور کامل درمان می شود، اما باید این تصور اشتباه را تصحیح کرد. اوتیسم درمان کامل و قطعی ندارد و یک اختلال مادام العمر است در نتیجه تا بزرگسالانی علائم خود را نشان می دهد و چالش هایی را برای فرد مبتلا به همراه دارد.

تشخیص اوتیسم در بزرگسالان

معمولا اوتیسم شدید در همان دو سال اول زندگی کودکتشخیص داده می‌شود اما ممکن است افراد مبتلا به اوتیسم تا بزرگسالی تشخیص داده نشوند و در بزرگسالی رفتارهای خاص اجتماعی ان ها توجه ها را به خود جلب کند و با مراجعه به متخصصین تشخیص اوتیسم بگیرند.

نحوه تشخیص اوتیسم در بزرگسالی

تشخیص اوتیسم در بزرگسالی با چالش های زیادی روبرو خواهد بود. متاسفانه هیچ آزمایش بالینی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد و متخصصیان با مشاهده تعاملات فرد و تاریخچه گیری از اطرافیان می توانند تا حدی تشخیص این اختلال را بدهند.

متخصص اوتیسم بزرگسالان را چگونه تشخیص می دهد؟

آزمایش خاصی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد بنابراین متخصص و روانپزشک باید:

  • تعاملات اجتماعی و روابط فرد را مشاهده کرده و یا از خود یا اعضای خانواده جویا شود.
  • ارزیابی قابلیت های شنوایی، هوشی، گفتاری و زبانی و رفتاری باید مورد ارزیابی قرار گیرند.
  • آموزش هایی که تا کنون دریافت کرده است را مورد بررسی قرار دهد.
  • آزمایش های ژنتیک را در نظر بگیرد.

از دیگر علائم اوتیسم بزرگسالی

  • دشواری در حل مسائل ساده
  • مشکل در حفظ مکالمات
  • دست و پا چلفتگی
  • مشکل در کنترل احساسات
  • اسیب به خود یا دیگران
  • صداسازی های غیرمعمول
  • نیاز به ترتیب بندی های خاص
  • ترجیح به انجام فعالیت‌های انفرادی
  • مشکلات جسمی : یبوست – مشکلات گوارشی – بیماری های عفونی

فواید تشخیص اوتیسم در بزرگسالی

تشخیص این اختلال در بزرگسالی فوایدی دارد: کمک به توجیه و توضیح مشکلات و چالش های فرد در زندگی اجتماعی و شخصی، درک بهتر شرایط او توسط خانواده و همکاران و اطرافیان، استفاده از خدمات و حمایت های جوامع مختلف و دریافت درمان های صحیح و برگشت نسبت به تشخیص های غلط همچون بیش فعالی یا نقص توجه

چالش های حاد در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم

برخی از افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم با چالش های بزرگی دست و پنجه نرم می کنند. علاوه بر مشکلاتی که افراد مبتلا به اوتیسم در شغل یابی و روابط اجتماعی خود دارند، در افراد مبتلا به اوتیسم عملکرد بالا (خفیف) نیز مشکلاتی وجود دارد. این افراد به دلیل سطح خفیف اختلال، شناخت بیشتری نسبت به شرایط ویژه خود پیدا می کنند در نتیجه با اضطراب شدید، افسردگی و مشکلات خواب مواجه می شوند و حتی ممکن است اقدام به خودکشی کنند.

درمان اوتیسم در بزرگسالی

چه در کودکی چه در بزرگسالی درمان قطعی برای اوتیسم توصیه نشده است اما می توان با کاهش برخی علائم و حمایت و تقویت نقاط قوت توانایی فرد را به حداکثر رساند. در ارائه این روش های درمانی نیاز به کار تیمی توسط روانپزشک، گفتاردرمانگر، کاردرمانگر و …  دارد.

  • آموزش ویژه: اموزش های ویژه و خاص برای این افراد و خانواده هایشان می تواند در درک بهتر شرایط و کمک به رفع نیازهای آن ها کمک کند.
  • رفتاردرمانی: مراجعه به رفتاردرمانگر در جهت کاهش رفتارهای غیرعادی و ناخوشایند می تواند موثر باشد.
  • دارودرمانی: به دلیل مشکلات این افراد در خواب، اضطراب یا افسردگی گاهی داروها توصیه می شوند.
  • گفتاردرمانی: در جهت بهبود برقراری ارتباط و رفع مشکلات گفتاری یا اکو ها مراجعه به گفتاردرمان نیز باید در برنامه قرار گیرد.
  • خانواده درمانی: خانواده و سایراطرافیان با دریافت آموزش های لازم و آگاهی از نیاز های فرد مبتلا به اوتیسم می توانند در جهت برقراری تعامل مناسب تلاش کنند.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تماس و مشاوره